niet voor profijt
Voor de zoveelste keer neem ik me voor vaker te posten op mijn blog. Gewoon, vertellen wat ik doe en denk. Wat is daar nou tijdrovend aan?
Toch lukt het me zelden. Op Facebook vertel ik weliswaar over m’n kinderen (4), verbouwing van m’n huis, passie voor tuinieren, reizen, gezond eten, en de dingen die ik onder rariteiten schaar; dat wat toevallig opvalt, wat schrijnt, verbijstert of verwondert. Niemand heeft daar commercieel of spiritueel wat aan en dat hoeft ook niet. Er is op mijn Facebook pagina geen beginsel van profijt.
Eigenlijk ben ik niet zo dol op Facebook, zoals ik niet dol ben op verjaardagen, maar de mensen die er zijn wil ik toch soms even zien en meemaken. En dan ook nog een weblog (of eigenlijk wel 5: behalve deze ook erfgoed20.nl, collectiewijzer.nl, stichtingE30.nl en Inheritage.eu). Dat is toch gekkenwerk?
Dus wat post ik dan hier? Over m’n werk en expertise? Soms is dat te prematuur, soms te gevoelig en soms te zeer voorbij. En voor de zoveelste keer over societal marketing vertellen, de waarde van relaties, dat organusaties zelf vooral moeten participeren (medeleven), belang van crossovers, connectiviteit en transities; ben jij als lezer nog niet verveeld dan?
Of misschien kan ik dit schrijven: de laatste tijd merk ik dat ik zoveel tijd aan “goede doelen” besteed, liefdewerk, in de vorm van gesprekken, expertmeetings, lezingen, dagvoorzitterschap, discussies, coaching, dat mijn businessmodel als een tierelier draait. Behalve dan dat het op zulke momenten geen financiën oplevert. Een businessmodel zonder geld, in plaats daarvan word ik gewaardeerd en geprezen. Kun je dan wel spreken van een verdienmodel?
Natuurlijk, daarnaast heb ik ook betaalde opdrachten. Maar dat andere, onbezoldigde deel is vaak zo leerzaam, zo enerverend en zo dankbaar, dat ik zou willen dat ik alleen nog dat hoefde te doen. Niet voor profijt, maar voor professionaliteit, voor proefondervindelijkheid, voor plezier. Als ik de S.I.T methodiek zou volgen, zou er nu een innovatie op gang gebracht kunnen worden omdat ik in de gesloten wereld van mijn verdienmodel het onderdeel honorarium verwijder.
En dat lukt me nog niet helemaal. Drie jaar geleden gingen we in een nieuw huis wonen in een prachtige omgeving, een huis met een fantastische woonkeuken. Dus introduceerde ik de keukentafel sessies. Je schuift bij me aan, we drinken koffie, thee, bier, wijn, wat je wilt en we bespreken dat waar jij in jouw organisatie mee bezig bent, wat je liefst zou willen, wat nodig is, wat je zou willen veranderen en ik versterk je idee, help met de verandering, innovatie, identiteit, strategie, of help je nieuwe ideeën te verwekken en we bedenken hoe we dit nieuws kunnen verspreiden.
Dat kost je niks, tenzij het je iets waard geweest is en dat mag je zelf bepalen. Of je huurt me daarna in om het verder te ontwikkelen. Of we komen elkaar later weer eens tegen en dan heb je toevallig een opdracht voor mij. In ieder geval bouwen we aan een relatie, waarbinnen we nu en dan waardevolle informatie uitwisselen, elkaar inspireren en op nieuwe gedachten brengen.
De afgelopen 3 jaar hebben een aantal van die sessies plaatsgevonden en telkens waren het buitengewone gesprekken, die bol stonden van verandering. De waardebepaling achteraf is nog een lastig principe. Maar binnenkort wil ik dat opnieuw introduceren. En als het niet voor profijt is, dan is het vast voor heel veel inhoudelijke verdieping, of een andere immateriële meerwaarde. Stuur me een berichtje als je het wilt proberen.
