Opnieuw leren
Sinds eind augustus 2013 ben ik bezig met een master kunsteducatie aan de Fontys Hogeschool voor de Kunsten in Tilburg. Eerder dat jaar verzorgde ik daar colleges tijdens het derde blok over erfgoed en participatie (Participatie, Publiek en Aandacht, kortweg PaPuA, noemde ik dat). De studenten waren, ondanks het soms aarzelende karakter van de colleges die ik gaf en de nadruk die lag op nieuwe en sociale media, erg enthousiast over de master-opleiding als geheel. Zodanig, dat het op mij een enorme aantrekkingskracht begon uit te oefenen. Bovendien waren de studenten van alle leeftijden; sommigen waren net als ik de vijftig gepasseerd. Dus stelde ik voor dat ik mijn rol zou verwisselen, van docent naar student; over participatie gesproken…
Het leek me ook een passende aanvulling op de eerstegraads lerarenopleiding (tekenen, schilderen, kunstgeschiedenis) die ik dertig jaar geleden volgde en tamelijk gedesillusioneerd verliet. Hoe fijn moest het zijn om één dag per week niet input te geven maar te krijgen, en nog eens een dag legitiem te lezen en me te verdiepen zonder dat dit direct nieuwe output zou hoeven genereren voor een college of consult… Eerlijk gezegd vond ik soms tijdens de colleges die ik verzorgde, dat ik onvoldoende theoretische bagage en actuele kennis van onderwijsvernieuwing had om er echt iets heel bijzonders van te maken. Daar wilde ik wel werk van maken en deze master zou me daarbij zeker kunnen helpen. En ja, een master titel is best iets om te begeren, wellicht zijn anderen daar nog vatbaarder voor dan ik, en biedt het voordeel van de twijfel. Maar vooral wilde ik me veel meer in kunst- en cultuureducatie verdiepen omdat ik vermoed dat op dit vlak een belangrijke ontwikkeling gaat plaatsvinden als gevolg van en voorwaarde voor de transitie waarin onze samenleving zich bevindt.
Dus worstel ik me momenteel door het schrijven van een ‘meesterproef’ (thesis) heen. Inmiddels heb ik zoveel respect voor de studenten die dit ‘zomaar’ lijken te doen! Daardoor kan k ze nu ook al beter helpen.
Natuurlijk wil ik een ongekend groots meesterwerk afleveren. Nu ik veel leer en zich nieuwe kennisgebieden en theorieën voor mijn geestesoog ontvouwen, wil ik daar een prestatie van niveau aan toevoegen en zelfs dat nog overtreffen. De lat moet echter niet zo hoog liggen dat springen geen zin meer heeft en er tenslotte niets gebeurt. Daar ben ik me wel van bewust. Maar ik merk tevens dat ik voor een prestatie van formaat simpelweg de tijd en de aandacht niet heb. Want mijn werk gaat door, intussen ben ik voor de vijfde keer vader geworden en de gebroken nachten breken me op. Belangrijker is echter dat ik simpelweg nog niet de vaardigheid heb om doeltreffend onderzoek te doen en dat efficiënt en effectief op te schrijven. Een meesterproef is blijkbaar de drempel naar het meesterschap, de beheersing wordt vanaf dat punt stukje bij beetje verworven, denk ik. Zodoende dient zich daar een nieuwe queeste aan. Kort gezegd: ondanks de worsteling vind ik het onderzoeken, bestuderen, analyseren en beschrijven erg fijn om te doen.
Vandaar dat ik het afgelopen anderhalf jaar op dit weblog niets heb gepost. Zodra de meesterproef gereed is, zal ik dat weer gaan doen. Dan zal het vaker gaan over educatie, onderwijsvernieuwing en alternatieve leeromgevingen dan voorheen. Lang leve het (opnieuw) leren!
