divergentie en focus

Na regen komt zonneschijn, na rampspoed komt voorspoed, na convergentie komt divergentie.
Dat komt zo: in een eerdere posting had ik het over de het geluk dat mij onlangs ten deel is gevallen. Er was dan wel sprake van voortdurende rampspoed, maar het had erger kunnen zijn en blijkbaar valt overal een mouw aan te passen. Binnenkort moet mijn auto gekeurd worden en er mankeert van alles aan, maar dan hebben we meteen een excuus om een ander te kopen! Ik heb een tamelijk naieve fout gemaakt met de belasting i.v.m. het verplichte ziekenfonds voor zelfstandigen. Ik had een boekhouder die me op een aantal zaken niet attent heeft kunnen maken, maar desondanks niet goedkoop was. Nu is er een nieuwe boekhoudster, die minder aan de prijs is en er bovendien voor gezorgd heeft dat de belasting zoveel gaat terugbetalen dat de volgende auto mogelijkerwijs wel airco en climate control heeft (wat is nu toch precies het verschil?).

In januari ben ik dit weblog begonnen en er al snel aan verslingerd geraakt. Door alle rampspoed, en door andere tijdverslindende bezigheden, lukt het me momenteel nauwelijks om iets aan dit weblog toe te voegen. En er ligt nog een verzoek van Martijn de Waal van De Nieuwe Reporter, Indira Reynaert van  crossmedialog heeft me herhaaldelijk uitgenodigd en Frank Janssen  ook al eens, en ik wil heel graag, maar ik kom er maar niet aan toe.
Aanvankelijk dacht ik nog dat ik mijn uiteenlopende interesses en zuurverdiende expertise op dit weblog zou samenvoegen. Voor het gemak noem ik dat convergentie (want dat komt me handig uit). Bedoeling was wel om dit te doen met een focus op crossmedia, zowel vanuit concept als creatie als marketing oogpunt, en een focus op web 2.0 c.q. democratische media. Dan hebben we het alk snel over varifocus. Dat kristalliseert zich gaandeweg wel uit, dacht ik hoopvol. En dat doet het.
Intussen geloof ik weliswaar in de kracht en noodzaak van storytelling, maar dat is een tamelijk breed toepasbaar begrip. En ik was bezig met convergentie, versmallen, trechteren, bundelen. Toch is die korte conversatie aan me blijven knagen.

De afgelopen tijd heb ik vaak een bericht geselecteerd waaraan ik een posting wilde wijden. Een deel is onbereikbaar wegens de rampspoed, omdat de averij naderhand toch ernstiger bleek dan gedacht en het andere deel ligt zichzelf domweg op te stapelen.
Over de desktop feature-future (gaat de nieuwe desktop zichzelf opruimen? of verzint iemand daar een dienst voor, die communiceert met jouw stapeltjes en prioriteiten aanlegt), over films via het web en mogelijke advertentievormen, over marketingvrouwen die iets te zeggen zouden hebben en natuurlijk nog veel interessanter berichten die ik stuk voor stuk op mijn eigen dwarsverbanden leggende wijze zou behandelen.

Waarom doe ik het niet? Is het slechts rampspoed, gewijzigde beheeromgeving en tijdgebrek of toch ook iets anders? Ben ik soms een beetje weblog-moe? Dat klinkt als vloeken in de kerk. Heb ik niks meer te melden? Een roos kan het moe zijn om te bloeien, maar zonder bloem is een roos maar een doornig stuk onkruid.
Of kan ik na een half jaar webloggen nuchter vaststellen dat mijn weblog voor genoemde zaken niet het ultieme podium is? Dat het een perfecte tool was om te beginnen, experimenteren met weblog techniek en om contacten te leggen. Dat is bnamelijk zo.
En intussen constateer ik dat andere weblogs over crossmedia, marketing, creatie en aanverwanten uitblinken in het brengen van nieuws, trends, connecties e.d. Daar doe ik, net als velen met mij, mijn voordeel mee. Soms reageer ik, net als velen doen, en soms volg ik de reacties die daarop volgen. Dat volstaat nog steeds voor het merendeel van de online gebruikers.
Wat ik echter mis voor mijn eigen weblog is de tijd en aandrang om net als Marketingfacts of  Crossmedialog of Techcrunch (Paltalk, ofwel social network 3.0) of CreativeFacts (freedom of thirst) helemaal voorop te lopen en te scoren met scoops. Of nog mooier, het nieuws niet alleen verslaan, analyseren, van context voorzien, maar ook veroorzaken.

Is dat nu iets wat veel webloggers overkomt, het planten van een noodzaak om er vervolgens achter te komen dat die noodzaak niet (snel genoeg) wil wortelen? Ik heb niet oneindig veel geduld in dit soort zaken. En ik wil reeel blijven: plant je een schaduwplant in de volle zon, dan zal die er niet gedijen. En omgekeerd, maar bij planten bestaan er talloze boeken met aanwijzingen en in het geval van weblogs en usp’s is het toch ook een kwestie van proefondervindelijk expertise opdoen.

Is dat betreurenswaardig?

Welnee. Ik hoef mezelf niks op te mouw te spelden.

Ik ga mijn weblog persoonlijker maken. Mijn bevindingen, mijn wederwaardigheden, mijn eigen commedia, al dan niet media gerelateerd. Daar was het mij tenslotte om begonnen.
En dan creëer ik wellicht tijd en aandacht om mijn belofte aan bijvoorbeeld De Nieuwe Reporter na te komen en te schrijven over de kruisbestuiving c.q. assimilatie van kunst en commercie. In die zin komt er na convergentie (alles bijeen in 1 weblog) divergentie (ik verspreid mijn aandacht via verschillende kanalen).