triple play: de welige drie-eenheid?

Door alle commotie om crossmediazouden we bijna “triple play” vergeten en het is eigenlijk vreemd dat we daar zo weinig (meer) over horen. Valt triple play in de categorie technische termen? Op webwereld staat een artikel van 18 april 2005 met als kop: “Term triple play niet of nauwelijks bekend.”
” […] Kabelaars, telco’s en providers bereiden zich voor op triple play. Nederlanders blijken echter geen idee te hebben wat het nu precies is. Met triple play kunnen consumenten via 1 verbinding gebruikmaken van meerdere diensten. Hoewel kabelaars als UPC en Casema dit al enkele jaren aanbieden, lijkt het concept nu pas echt door te breken door de komst van nieuwe technologie’n. […] Uit onderzoek van Trendbox (augustus 2005) blijkt dat ŽŽn op de vijf Nederlanders serieuze interesse heeft voor de triple play-gedachte. Van de term triple play heeft echter 95 procent nog nooit gehoord. […] ”
In de tweede editie van de Triple Play monitor meldt marktonderzoeker Trendbox dat de belangstelling van de Nederlander voor Triple Play stagneert. In april zei nog 20 procent ‘zeer ge-nteresseerd’ te zijn, in augustus was dat nog maar 17 procent.
Oudere berichten over wat Talpa gaat doen, de voetbalrechten, Versatel en Tele2, Consumentenbond, KPN, enzovoort geven aan dat het van buzz naar bizz gaat.

De consument wil meestal gemak, lage kosten en volop keuze. Zoals het er nu uitziet zijn echter de aangeboden producten, zoals triple play, veel te ingewikkeld en komen er telkens termen en afkortingen bij: IPTV, windows media center, VOD, P2P, EPG… Als ik een consument was, haakte ik waarschijnlijk af, voorlopig.
Toch is triple play interessant, vanwege de enorme verbreding van de stroom, heen en terug. Wat vroeger de digitale snelweg werd genoemd, was bij nader inzien een verharde weg. Nu worden de weggebruikers warm gemaakt voor een zesbaansweg, drie rijstroken heen en drie terug. Een snelweg die overigens wel door hun dorp voert. En daarnaast komt ook nog een hogesnelheidslijn. En files? Die zijn verleden tijd (wacht maar af).
De realiteit is dat dit enorme mogelijkheden voor adverteerders en content producenten biedt.

Triple play is geen crossmedia. Een fiets op de trekhaak van een auto op een veerboot is een beschrijving van vervoersmiddelen, maar niet de reis, niet de beleving, niet het verhaal. Wellicht dat er door triple play gaandeweg meer kruisbestuiving mogelijk wordt, dat contentstromen elkaar gaan beinvloeden. Als een adverteerder weet dat de consument triple play heeft, kan daar op ingespeeld worden. Dat zal zeker het geval zijn als concept ontwikkelaars (o.a. verhalenvertellers, spelletjesmakers) ruim baan krijgen om van triple play een gewenste dienst te maken. Met het gereedkomen van alle benodigde technologie wordt de jacht op de content (verhalen) en de concepten alleen maar intensiever. Ik haal triple play erbij om meer onderscheid te kunnen maken tussen infrastructuur en verkeer en tussen verkeer en afzonderlijke reisdoelen en -ervaringen. Is triple play dan iets anders dan een package deal van de telecom aanbieder? Who cares?

Over crossmedia wil ik nog betogen dat het gaat het om context: wanneer (moment) en onder welke omstandigheden (locatie) tijdens welke bezigheid (occupatie) heeft wie (consument / doelgroep) behoefte aan wat (motivatie). AT heeft het terecht over het afstemmen van de motieven van afzender en ontvanger. Dat bepaalt het in te zetten medium en de boodschap. Dat bepaalt al dan niet de noodzaak tot kruisbestuiving.
Vooralsnog heeft het mediabureau meestentijds de regie, maar meer en meer improviseert de consument daarop en neemt die de regie weer terug in eigen hand. “It’s my story and I play if I want to.” Schept dat eigenlijk verplichtingen?

Hoe lui de consument in de bank blijft wegzakken voor de tv, al dan niet voorgeprogrammeerd, valt nu niet te zeggen. Of daadwerkelijk van dag tot dag de EPG ingesteld zal worden, of er voortdurend enthousiast geinteracteerd gaat worden, vraag ik me af. Het zal voor een adverteerder neerkomen op de kunst van het verleiden (verhalen vertellen).

Adverteerders en overheid zijn de grootste financiers van massamedia. Triple play is een vorm daarvan en betekent niet meer en niet minder dan ruim baan voor content. Mediabureaus en content producenten (tv/video, print, web, audio, evenement) krijgen het steeds drukker met het creeren maar ook het ontvangen van content omdat in de stroom tevens een omgekeerde weg plaats gaat vinden. Daarom krijgt de adverteerder het ook steeds drukker. Nu wil, kan en mag de consument zelf steeds meer content produceren. Straks is het een must. De adverteerder kan niet meer zonder de consument als het om content gaat. Wat inhoudt dat de adverteerder in toenemde mate mensen nodig heeft die daar mee om kunnen gaan. Goeie verhalen bedenkers bijvoorbeeld, maar ook luisteraars en doorvertellers. De klant eist het eigen koninkrijk op en… noblesse oblige.
.

met dank aan Babette Anhalt (IdtV/Cumulus)