Bermbloemen

Langs de westelijke Ringweg bij Alkmaar groeien ’s zomers enorm veel klaprozen. Ik weet niet waarom een klaproos een klaproos heet, ik snap het roos gedeelte misschien, indien het met roze-rood te maken heeft, maar het klap-gedeelte snap ik niet. Daarom bloeien ze niet minder uitbundig.

bron: internetgazet

Bermbloemen is de titel van een boek over serendipiteit door Pek van Andel. Het is gebruikt als ander woord voor vondsten die middels serendipiteit gevonden worden. met andere woorden: dat waarnaar je niet expres op zoek was, althans niet via de route waarlangs je het vindt. Een aardig voorbeeld van serendipiteit is verhaal van Louis Pasteur en de peniciline die in zijn prullenbak “aangetroffen” werd.
Een klaproos is een bermbloem, letterlijk, en ik hou zowel van klaprozen als van serendipiteit. Dat is al met al een lange inleiding voor een eenvoudige mededeling.

Toen ik dit weblog begon, wilde ik schrijven over crossmedia en vooral ook reacties terugkrijgen. Dat is gelukt, op een heel bescheiden wijze. Inmiddels ontbreekt het me aan tijd om dagelijks met dit weblog bezig te zijn, wat wel de opzet was.
Wil ik incidenteel nog over crossmedia schrijven, kan dat bij het crossmedialog. Waarom zou ik moeite doen al die interesses op mijn weblog bijeen te houden? Vanwege de kruisbestuiving die zodoende kan plaatsvinden? Dat zal wel loslopen.

Daarom heb ik besloten het over een andere boeg te gooien. Ik hou mijn eigen weblog aan. Daarop plaats ik bij tijd en gelegenheid een persoonlijk bericht in de trant van “mijn belevenissen als mediaprosument”. Van crossmedia naar commedia is dat. Commedia is dan bedoeld als voortvloeisel van zowel de commedia dell’arte, als samentrekking van communicatie en media enzovoort. En wat ik meer vakmatig kwijt mocht willen, moet dan maar via betere en eenduidiger podia dan dit weblog. En als ik heel eerlijk ben, is het fijn om zo’n verhelderende keuze te maken.
Zo hoop ik ook weer ruimte te krijgen voor het “ontdekken” van bermbloemen.

Lang geleden speelde ik als acteur/muzikant in een theatergroep. We hadden voor een repetitie op locatie verzameld bij het Einde van de Wereld in Amsterdam, nog voordat het gebied daar in ontwikkeling genomen werd. Er liepen oude spoorlijnen over een groot verlaten terrein en zomaar ergens tussen de geroeste en dichtgeslibde rails stond een eenzame vuurrode tulp. Mijn collega-acteur en ik keken ernaar. “Kijk, een klaptulp,” zei hij. Dat was, hoewel een leuke taalvondst, geen serendipiteit. Maar wel een mooi moment.

Dat soort momenten hoop ik voortaan op dit weblog vast te leggen.