:: rust en schimmel
Een tijdje geleden heb ik een fijn overzicht van feeds samengesteld via netvibes met als pakkende titel whatsup. Ik begon met een paar feeds die er echt toe deden, voor mij althans, aangevuld met een paar suggesties van Netvibes zelf, waaronder Kottke en FlickR. Die laatste was gewoon ter versiering van de toch al fraaie pagina, net als het weerbericht. Zelfs het katern van de web search past er keurig in. Ik krijg een esthetische gewaarwording bij de aanblik van een verzameling feeds in strakke frisblauwe kaders.
Een ander heeft dat wellicht niet. Toegegeven, een objet-trouvé-achtige topimage met eigentijdse toevoeging (echt jaloers op) als bij Dutch Bloggies favoriet Sargasso, of het state of the art sjablonen-design van Nonka, de zg. confronterende, post-anarchistische vormgeving van VKMAG, hollands hardste, of de kleurrijke en bestudeerde hysterie van Maanisch, dat heeft mijn Netvibes pagina allemaal niet. Daar is ie dan ook niet voor bedoeld. Het is de overzichtelijkheid van de boekhouder met een ouderwets grootboek met brede pagina’s, onderverdeeld door lichtblauwe lijntjes in duizelingwekkend veel vakjes. Overigens vind ik de site van de Dutch Bloggies een drama voor wat betreft infrastructuur (interactyion design en redactionele structuur); ik vind er van alles, maar zelden wat ik zoek. Grappig is wel dat de connotatie van Dutch Bloggies blijkbaar die van Street Art is.
Gaandeweg is echter mijn overzichtelijke pagina volgelopen met feeds die er toch ook echt bij moesten. Met een streng beleid heb ik mezelf nu beperkt tot 27 feeds. Dat is dan Netvibes. En zo zijn er nog een paar. Dat er gamers zijn die nachtenlang doorgaan, kan ik me voorstellen. Zijn er ook bloggers die niet meer kunnen ophouden met het lezen van hun feeds, posten, becommentarieren, reageren en weer lezen, etc? De blogsfeer gaat 24/7 door, telkens worden er op de wereld mensen wakker en die gaan ook weer posten, becommentarieren, reageren…
In “The noisy tragedy of the blog commons” beschrijft Seth Godin (op 13 maart 2006, lokale datum) hoe een publiek goed tenonder gaat aan het eigen succes. Ditmaal niet vanwege optredende schaarste, maar vanwege een surplus.
“Blogs are different than most other forms of media in one key respect: they stretch.
TV and radio confront the reality that there are only 24 hours in a day. They can’t put on more content, because there’s no down time.
But blogs… you can easily post 100 times a day. With a team, it might be a thousand.
This wouldn’t be a problem except for the fact that in many cases, volume leads to traffic. Take a look at the top 10 blogs and you’ll notice that many of them post dozens of times a day.
RSS fatigue is already setting in. While multiple posts get you more traffic, they also make it easy to lose loyal readers.”
En vanmorgen dan een foto uit de collectie van FlickR die me, na een contemplatief moment met betrekking tot content-overproductie, plotseling een ingeving bezorgde:
Hoe roest op schimmel kan lijken, de vlekkerige verspreiding, vanuit een punt koloniserend. Kortsmossen zien er ook een beetje zo uit. Het zijn de vermorzelaars van de wereld, ze nemen ontstuitbaar bezit en breken af. Wat ertegen helpt, vrijwel het enige dat helpt, is in beweging blijven en slijten. Dat geldt niet alleen voor plaatstaal en keien, maar ook voor mensen en ook voor ideeën. De kunst om een media concept levend te houden is om het in beweging te laten zijn. Wat zegt ons dat over mobiliteit van de gebruiker?
