slaapgebrek

Als het warm is, heeft een mens hopelijk minder slaap nodig. Toen het zo warm was, sliep ik slecht. Zodra het weer omsloeg, werd ik wakker van de regen, telkens vlak voordat de regen begon. Zou je mensen op dat soort ongelegen momenten kunnen bereiken om hun slapeloosheid te verlichten? Ik ken mensen die snachts teletekst gaan lezen om tot rust te komen. Of krantenbijlages waar ze overdag niet aan toe komen. Ik slaap al tijden slecht, maar recent is het wel heel slechts gesteld met de rust. Daarover straks. Eerst de vraag wat mensen doen bij slapeloosheid. Daar ligt toch een markt?
Zelf ben ik vooral een lezer, ’s nachts. Bij televisie hoort ook geluid, anders wordt het net een scherm als op Hoog Catharijne of in de trein. En omdat ik mijn kinderen niet wil wekken (wat een rust als ze eindelijk slapen!), kijk ik ’s nachts maar geen televisie.
Ik ga bij slapeloosheid ook niet een computer opstarten, ik ga niet gamen, niet zomaar een beetje surfen op internet. Waarom niet? Is het nog niet laagdrempelig genoeg? Inmiddels ben ik aan het vierde antivirus en anti-spyware programma toe. Alles vertraagt. Internet krijgt langzamerhand toch een luchtje waar ik gaandeweg steeds minder tegen kan. En er is nog zoveel te lezen. Het zal wel een kwestie van moraal zijn: ik vind dat ik tekort schiet op het gebied van printuitingen. Dat zal wel een atavisme zijn.

Na de hype die in 2001 uiteenspatte heeft het even geduurd voordat iedereen weer volop durfde te geloven in internet. Web 2.0 is een exponent van dat positieve geloof. Maar vanuit de televisiewereld klinken dubbele groeicijfers. Dus televisie is niet afgeschreven. Nieuws volgen via internet is beperkt ten opzichte van kranten en televisie, las ik vanavond. En opeens luister ik weer naar de vpro op radio 3. Radio 3? VPRO? Helemaal vergeten hoe mooi dat is.

We waren met het gezin naar de kust gegaan. Daar woont mijn vader, lekker dicht bij zee. Over twee weken wordt hij 91. Als hij jarig is, zijn wij met vakantie, ergens in Frankrijk. We hebben een comfortabele auto nu, met gescheiden climat control. Ik had met mijn vader een mondelinge overeenkomst dat hij vooralsnog tien jaar op dezelfde voet zou doorgaan. Nu is hij ziek. Dat heeft me op zich niet verrast. Vorig jaar is mijn moeder overleden. Sindsdien neemt het leven gaandeweg afscheid van mijn vader.
Twee nachten lang ben ik om de twee uur naar hem toe gegaan. Net als ik eindelijk weer in slaap viel, riep hij me. En natuurlijk ging ik naar hem toe. Heb ik hem uit bed geholpen. En er weer in. En telkens opnieuw en iedere keer zag hij er vermoeider uit. Het leven is een ladder waarlangs een mens afdaalt. Mijn vader is bijna onderaan.

Het voelt geforceerd om nu iets over crossmedia te melden, een nieuwe trend, een volgend media initiatief, een geslaagde campagne, weergaloze commercial (waar dan). Alsof het belangrijk is dat zulke dingen altijd doorgaan. Marketing en andere commerciële uitingen parasiteren op het dagelijks leven en de tactiek wordt steeds geraffineerder, de symbiose steeds onvermijdelijker. Dat is natuurlijk een prachtig fenomeen.
Nu heb ik geen behoefte aan webvertorials of interstitials, niet aan inserts of meegesealde flyers, niet aan DM of popUp retail. Ik heb slaapgebrek en slaapgebrek en slaapgebrek en …