:: kiss your keitai

De eerste keer dat ik iemand met een nauwelijks zichtbare headset zittend op de stoep tussen twee geparkeerde auto’s zomaar hoorde praten tegen iemand die er niet was, dacht ik met een schizofreen van doen te hebben. Dat was rond de millenniumwisseling. Pakweg zes jaar later kijk ik daar niet vreemd meer van op. Iemand gaat tegenover me in de trein zitten, praat heel geanimeerd op conversatietoon en kijkt mijn kant op, maar dan moet ik niet denken dat ze het tegen mij heeft. Dat denk ik dan ook niet, hoor.

In Wired News beschrijft iMomus hoe hij in Tokyo’s Ginza district een man zijn keitai (mobieltje) ziet kussen. Logische gevolgtrekking is dat de man een videootje maakt voor zijn geliefde. Heel lief natuurlijk, maar ter vergelijking iemand een raam te zien kussen, is niet heel erg esthetisch.

Afgezien van de schermkus is het aardig te bedenken hoe mensen zich, na het praten tegen een afwezige, steeds vrijer en onverwachter zullen gedragen omdat ze zich steeds meer zullen laten zien aan een afwezige. Ik stel me meteen het eerste bewegingstheater voor waarin van die mimiek gebruik gemaakt gaat worden.

Is er iemand die meer voorbeelden heeft van nieuwe omgangsvormen die ontstaan zijn door nieuwe media? Ik hou me aanbevolen.